Geraakt
“Ik wil dit niet! Jaren therapie heb ik hiervoor gehad en nog steeds doet het zo’n pijn! Houdt het dan nooit op? Ik moet nu weg! Dit wil ik niet meer voelen”. Ze zit voorover gebogen haar ellebogen op schoot en haar handen in haar lange, donkere haren. Ze kijkt aangeslagen en haar ogen zijn nat. Het is duidelijk dat ze van binnen een behoorlijke strijd aan het voeren is.
Deze lieve vrouw, die ik in dit verhaal Brigitte zal noemen, is al een lange tijd onderweg op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ze is ervan geschrokken dat een oude pijn, vanuit haar jeugd, zich weer enorm heeft laten zien aan haar. Ze volgt een opleiding op het gebied van massage en intimiteit (waar ik ook aan meedoe) om zichzelf, haar gevoelens en lichaam beter te leren kennen.
Oude pijn
Die lesdag, op een warme zomerdag in 2019, werd er een oude, venijnige pijn in haar geraakt en buiten op het bankje naast het opleidingsgebouw, vertelt ze me haar verhaal. Er was in de groep wat onduidelijkheid geweest over wie met wie welke oefening ging doen. In haar beleving wilde niemand met haar. Ze voelde zich weer dat eenzame schoolmeisje, dat altijd met alles als laatste werd gekozen.
Dat was de basis geweest voor haar overtuiging om niet goed genoeg te zijn. Ze vertelde dat ze altijd enorm haar best had gedaan om alles uit zichzelf te halen, hard te werken en ze had het best wel ver geschopt. Ze was welwillend om een ander te helpen, maar kon zichzelf hierin ook verliezen. Daardoor was er geen ruimte meer voor zichzelf en voor alles wat er in haar leefde.
Gevoelens zijn zonder stempel gewoon gevoelens
Brigitte kreeg zowel van de docent als van de groep de ruimte om haar verhaal te delen en te doorvoelen wat er in haar systeem gebeurde. We hoopten dat ze het aan zou gaan. Want ook al voelt het voor haar natuurlijk vreselijk wanneer zo’n oerpijn wordt getriggerd, het was wel een uitgelezen kans om te kunnen groeien, om te helen. Want ‘negatieve’ emoties, zijn eigenlijk gevoelens die met een herinnering, een verhaal van vroeger, naar boven komen. Het hoofd vertelt ons ‘Oeh, dit doet pijn, dit ken ik en ik wil dit helemaal niet!’. Of misschien is het verhaal in je hoofd wel een bevestiging ‘Ja, zie je wel. Ik deug niet. Niemand vindt mij aardig. Ik kan ook niks!’.
In de opleiding, die de basis vindt in de Tantrische visie, word je je juist uitgenodigd om alles te voelen wat er is. Ook de gevoelens die we hebben bestempeld als “niet fijn”. De gevoelens die nooit uitkomen, die we niet prettig vinden, die maken dat we onszelf niet mooi vinden. De nare, lelijke en donkere gevoelens. Maar zonder het stempel ‘niet fijn’ en alle gedachten en herinneringen die het bij je in je hoofd oproept, is een gevoel gewoon een gevoel. En door een gevoel kun je heen. En het verhaal van vroeger dat in je hoofd meekomt met het gevoel, zegt ook helemaal niks over de ervaring in het Nu.
Jezelf dragen in het gevoel
Dit hebben weinigen van ons geleerd. Ik ook niet. En als ik voor mezelf spreek is dit een proces wat waarschijnlijk een leven lang duurt. Brigitte vroeg zichzelf al af “Houdt het dan nooit op?”. Na er veel over te hebben gesproken met docenten en medestudenten en mijn eigen ervaring te bezien, denk ik van niet. Een leven zonder pijn en angsten is in mijn beleving een illusie. Het gaat er vooral om hoe je omgaat met pijn en angst. Duw je het weg, wil je het niet voelen, gooi je de deksel er op en doe je alsof het er niet is? Of leer je jezelf te dragen in de pijn, angst, de donkerte in je? Durf je het aan te kijken, te doorvoelen en misschien zelfs te omarmen?
Dit is wat we hebben geoefend in de opleiding. Zoals ik het heb ervaren leer je elkaar te zien als mens, met alle lichte en donkere kanten die we allemaal in ons dragen. En dat je een ander niet goed hoeft te kennen om jezelf toch volledig aan de ander te laten zien, je kwetsbaarheid te tonen. En dat er een wisselwerking ontstaat. Hoe kwetsbaarder iemand zich opstelt, hoe meer dat dat de ander uitnodigt om dit ook te doen. De vrouwen uit de groep dragen elkaar, zien elkaar voor de volledige mens die de ander is en dit creëert een hele veilige omgeving.
Loslaten of losgelaten worden?
Deze energie van veiligheid en respect nodigt uit om te stoppen met vechten en te starten met zijn. Met zijn wat er op dit moment in het lichaam is. Licht of donker. En hier met nieuwsgierigheid en compassie naar te kijken. In een veilige, respectvolle setting kun je door de pijn heen. En ervaren dat jij niet van alles moet gaan loslaten (dit is eigenlijk ook weerstand, je wilt er van af), maar dat dingen jou gaan loslaten. Je kunt ervaren dat er ruimte ontstaat. En dat je nog steeds grond onder je voeten hebt, dat de aarde nog steeds draait, jij er nog steeds bent en ademt.
En dat is wat er uiteindelijk ook gebeurde met Brigitte. Ze was zich er bewust van geworden dat deze oude pijn nooit weg gaat. Dat ze er doorheen moest. En dat ging ze. Het was niet fijn, het deed pijn, maar ze droeg zichzelf en merkte naderhand dat de grond onder haar voeten niet weg was en zij nog steeds Brigitte was. Tijdens de volgende lesdag straalde ze minder angst en weerstand uit en als vanzelf ging ze meer op in de groep. Ze was blij dat ze zichzelf dit cadeau toch had gegeven.
Grote Brigitte ziet kleine Brigitte niet
Ik was zo blij voor haar dat ze toch had doorgezet en op een liefdevollere manier naar zichzelf kon kijken. Want vaak treedt er een ander mechanisme op. Herken je dit? Er is een situatie die bij jou binnen komt als ‘Auw! Dat doet pijn!’. En behalve dat je die pijn uit alle macht willen wegstoppen, ga je jezelf ook nog eens op de kop geven. ‘Zie je wel, ik deug niet! Ik kan niks! Stel je niet zo aan, je lijkt wel een klein kind!’. En juist dat kleine kind ben je nu zelf aan het wegzetten. Die mag er niet zijn. Die mag niet worden gezien.
Kleine Brigitte haar wereld was tot op een bepaald moment nog mooi en rooskleurig. Totdat er een punt kwam dat ze niet gezien werd door haar omgeving. Voor het eerst in haar leven ervaart ze enorm veel pijn en verdriet. Hoe zou dat zijn voor een meisje van een jaar of zeven, acht? Je hebt nooit gezien hoe anderen daarmee omgaan en misschien is er zelfs tegen haar gezegd “stel je niet zo aan!”. De kleine verdrietige Brigitte, die enorm veel pijn had werd niet gezien, ze werd niet vast gehouden en haar verdriet mocht er niet zijn. Ze was te klein om zichzelf te dragen.
Pantser
In haar jonge systeem trekt ze de conclusie dat ze niet mag huilen en sterk moet zijn. Dat ze zich niet mag laten kennen en heel hard haar best moet doen. Ze zal eens wat laten zien en zal zich nooit meer laten pijn doen! Mogelijk ook nog naar het voorbeeld van een ouder. Hiermee is de fundering voor de muur of pantser, die ze in haar verdere leven om zichzelf heeft heen gebouwd, gelegd.
En alle keren dat dat stukje word geraakt, wanneer het kleine meisje in haar niet gezien wordt, duwt ze het weg. Nu zijn het geen anderen die haar niet zien, maar ze ziet zichzelf niet. Ze duwt nu zelf die kleine, verdrietige Brigitte weg, die eigenlijk alleen maar gezien en vast gehouden wilde worden. Zodat ze mocht huilen, het verdriet kon doorvoelen, dat het er mocht zijn. Want dan zou ze ervaren hebben, dat er altijd weer ruimte komt na het ontladen. Dat de grond niet onder haar was weg gezakt, dat ze zichzelf, in een veilige, liefdevolle omgeving had kunnen dragen.
Maar gelukkig mag ze dat nu leren en helen.
Tijdens de massage
Steeds vaker nodig ik tijdens ontspanningsmassages mensen uit om op deze manier sensaties in het lichaam te doorvoelen. Er zijn klachten in nek, schouders of onderrug en iedereen wil er van af. Iedereen wil graag dat ik het ‘weg masseer’. En dat kan ik doen en vaak worden klachten minder. Maar die klachten komen vaak ook weer terug. Door eerst de pijn, het vervelende gevoel of soms zelfs het verdriet of boosheid te doorvoelen, te accepteren, ontstaat er daarna vaak ruimte. Is er een manier om in dat onprettige gevoel te ontspannen. Want juist wanneer iets niet gevoeld mag worden, zet het zich vast in je systeem en kunnen daar klachten vandaan komen. Het is daarmee niet gezegd dat de klacht echt nooit meer terugkomt. Maar de manier van omgaan is anders en voel je dat je jezelf kunt dragen en ermee kunt zijn. En alleen dat al geeft al minder spanning.
Ben je benieuwd naar deze manier van behandelen? Stuur me een berichtje of zet het in de opmerkingen erbij als je een massage online boekt. Dan kunnen we het er tijdens de sessie over hebben.
Tot snel!
0 Reacties